برادری اسلامی

اصل اخوت و برادری، اصلی الهی و انسانی و اجتماعی است، و اصلی تردیدناپذیر اسلامی نیز هست که زیربنای روابط اجتماعی است و در همه بخشهای جامعه تاثیر می گذارد؛ و بهبود روابط اجتماعی است و در همه بخشهای جامعه تاثیر می گذارد؛ و بهبود روابط اجتماعی را تضمین میکند؛ و سامان یابی اقتصاد و دادوستدها و گردش ثروت را موجب می گردد. خاستگاه اصلی مددرسانی و دست یاری و کمک رسانی افراد به یکدیگر است و هرگونه ظلم اقتصادی و اجتماعی مردم را نسبت به یکدیگر مانع می شود.

 این چنین اصلی، با این درجه از اهمیت و ارزش همیشه مورد توجه رهبران الهی و راستین انسان دوست بوده و هست. امام رضا (ع) نیز در سخنان گوناگون خویش این اصل بزرگ را روشن ساخته است.

عبدالله بن صلت می گوید:

از یکی از مردم بلخ شنیدم که گفت: در مسافرت امام ابوالحسن علی بن موسی الرضا (ع) به خراسان با او همراه بودم، روزی همگان را بر سر سفره فرا خواند، غلامان او از سیاه و غیرسیاه آمدند و بر سر سفره نشستند. به او گفتم: فدایت شوم، آیا بهتر نیست که برای اینان سفره ای جداگانه گسترده شود؟ گفت: خاموش! خدای همه یکی است، و مادر یکی، و پدر یکی(پس تفاوتی نیست) و پاداش هر کسی بسته به کردار است.

در این جریان به چندین اصل بنیادین اشاره کرده اند، نخست کرامت انسانی را یادآور شده اند، که همه انسانها با هم برابرند و سفید و سیاه، کارگر و کارفرما، و دارا و ندار با هم یکی هستند و همه انسانند و برتری در میان آنان وجود ندارد. حتی برتری در اعمال و تقوا و پرهیزکاری، موجب برتریهای ظاهری در این دنیا نمی شود؛ بلکه اینها اموری است که به آخرت مربوط است. دیگر این که، برادرند و باید حقوق برادری را رعایت کنند و جامعه بشری را خانواده ای بزرگ بپندارند و برادروار با هم زندگی کنند.